Σκέψεις & Αναστοχασμοί

Κατά τη γνώμη μου, ο διάλογος αναφέρεται σε μια μορφή συζήτησης: μιλάει ή συνομιλεί κανείς με τον εαυτό του ή με τον άλλον προς αναζήτηση νοήματος και κατανόησης. Σε αυτήν την διαλογική αναζήτηση και μέσω αυτής τα νοήματα και οι κατανοήσεις συνεχώς ερμηνεύονται, επαν-ερμηνεύονται, αποσαφηνίζονται και αναθεωρούνται. Αναδύεται το καινοφανές στο νόημα και την κατανόηση, και συνεπώς, γεννιούνται δυνατότητες για σκέψη, συναίσθημα, αίσθημα, δράση κ.ο.κ.. Με άλλα λόγια, η μεταμόρφωση είναι εγγενής στον διάλογο. Ο αληθινός διάλογος δεν μπορεί παρά να είναι γενεσιουργός.

Κτίζοντας ένα επιθυμητό κόσμο, ταυτόχρονα δημιουργούμε ένα υπαλλακτικό κόσμο, που είναι ο μη επιθυμητός. Για κάθε τι που θεωρούμε ότι αξίζει ή είναι θετικό, υπάρχει το αντίθετο, αυτό που δεν αξίζει και που θέλουμε να θεωρούμε ότι βρίσκεται στον κόσμο που κατοικείται από όσους δεν ανήκουν στο δικό μας.

Μέσα στον κόσμο που δημιουργεί ο καθένας μας ενυπάρχει τουλάχιστον ένας άλλος που δεν τον θέλουμε ή που μας φοβίζει. Ο αναστοχασμός είναι ο εσωτερικός διάλογος ανάμεσα σε αυτούς τους κόσμους.

Ο ανοίκειος «άλλος» μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε και που θέλουμε να αφήσουμε έξω από την περιοχή του επιθυμητού εαυτού μας και της επιθυμητής πραγματικότητας του δικού μας κόσμου.

Στο διάλογο η κύρια πρόκληση είναι πώς να διαπραγματευθούμε με το «διαφορετικό» στο πρόσωπο του άλλου που απειλεί τα όρια μας και την ανάγκη μας να έχουμε μια ενιαία, ασφαλή και κοινωνικά αποδεχτή ταυτότητα.

Με το Συνεργατικό Διάλογο επιτυγχάνεται η κατανόηση της διαφορετικής από τη δική μας πραγματικότητας και η αναγνώριση της πολύ-οντότητας ( multi being) των ατόμων, δηλ της ύπαρξης, στον καθένα μας πολλών πραγματικοτήτων και πολλών εαυτών.

Η αλλαγή που επέρχεται με το Συνεργατικό Διάλογο συνίσταται πάνω από όλα στην δημιουργία επιλογών σε σχέση με τις πράξεις, τους τρόπους αντιμετώπισης συνθηκών και δυσκολιών της ζωής, τις πεποιθήσεις, τις αξίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας και κυρίως τις σημαντικές σχέσεις της ζωής μας.